นิยายเรื่องนี้ Plot ไว้ในหัวนานแล้วครับ แต่ยังไม่ได้ฤกษ์แต่งเป็นเรื่องเป็นราวจริงๆจังๆเสียที ลองอ่านกันดูนะครับ จะพยายามเีขียนให้สนุก และอินไปกับตัวละครต่างๆที่มีครับผม เรื่องสำนวนนั้นก็แปลกๆนิดนึงนะครับ ไม่เคยเขียนเหอะๆ จะพยายามทำให้มันดูสละสลวยที่สุดแล้วกันนะครับ มือสมัครเล่นน่ะ อิอิ ^^

==========================================================================

เวลาพระอาทิตย์อัสดงท่ามกลางบรรยากาศยามเย็น สายลมอ่อนๆ ที่พัดจากทะเลพัดผ่านหมู่แมกไม้ที่เรียงรายอยู่หลังแนวชายหาดที่ทอดยาวไปหลายกิโลเมตรให้โบกพริ้วไปตามลม บรรยากาศเงียบสงบแบบนี้หาไม่ได้ ณ เมืองหลวงที่เต็มไปด้วยแสงสีแห่งความศิวิไลซ์อย่างกรุงเทพมหานคร ชนบทแห่งนี้เงียบสงบได้ เพราะร้างผู้คน มีแต่ชาวบ้านท้องถิ่นที่ทำมาหากินอยู่กับธรรมชาติ บ้านใกล้เรือนเคียงกัน มีอะไรก็แบ่งปันกันไม่ต้องซื้อหา หรือไม่ต้องมีอุปกณ์อำนวยความสะดวกแพงๆ หากแต่อยู่กันด้วยความพอเพียง ทำเพื่ออยู่ ไม่ฟุ้งเฟ้อเหมือนคนกรุงที่แก่งแย่งกันเพื่อความก้าวหน้า

หญิงงามผู้หนึ่ง ย้ายมาตั้งรกรากที่นี่สองปีแล้ว เดิมทีเป็นบ้านตากอากาศของครอบครัวเธอ แต่เธอตั้งใจจะย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นการถาวร เธอไม่มีญาติพี่น้อง หรือครอบครัวที่ยังมีชีวิตอยู่ มีเพียงสุนัขพันธ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ที่เลี้ยงไว้เป็นเพื่อนยามเหงา เธอกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารในครัว กับข้าวมากมายเตรียมเกือบเสร็จแล้ว ถูกจัดไว้อย่างดีบนโต๊ะอาหาร ซึ่่งดูเหมือนว่าเธอกำลังรอใครอีกคนที่กำลังจะเดินทางมาทานด้วยกัน

ระหว่างที่เธอยุ่งอยู่กับการทำซุปครีมเห็ดอยู่ เธอไม่ทันได้สังเกตุว่ามีชายหนุ่มอีกคนยืนมองเธออยู่ หลังต้นไม้จากนอกบ้าน เขายืนมองเธอด้วยแววตาที่ทุกข์ทรมานแสนสาหัส เขาตามเธอมาโดยตลอดสองปีตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ แต่เขาไม่เคยเปิดเผยตัวตนเลยว่าเขาคือใคร มีชาวบ้านเดินมาพบเขาโดยบังเอิญเพียงสองสามครั้ง ขณะที่เขาแอบมองเธอยามค่ำคืนแล้วก็หายไป แต่เมื่อเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง เธอจะรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ซึ่งทำให้ชาวบ้านแถวนี้คิดว่าเธอเป็นคนสติไม่ดี ทุกคนในหมู่บ้าน ต่างลงความเห็นว่า ชายหนุ่มคนนี้ คือวิญญาณของใครสักคนที่ผูกพันธ์กับตัวเธอ และตามเธอมาเพื่อคุ้มครองเธอจากอันตรายต่างๆ

"อาหารเสร็จแล้วค่ะ" หญิงสาวยกถ้วยใบใหญ่ที่ถูกเติมเต็มด้วยซุปครีมเห็ดกลิ่นหอมน่าทาน เดินไปวางที่โต๊ะทานข้าว "วันนี้วันเกิดพี่ชายน้องเลยทำอาหารเยอะหน่อย ทานให้หมดนะคะ"

เธอถอดผ้ากันเปื้อน ตักข้าวใส่จานทั้งสองใบ ก่อนที่เธอจะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ซึ่งฝั่งตรงข้ามนั้นคือเก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งว่างเปล่า มีเพียงจานข้าว กับแก้วน้ำที่ถูกเติมด้วยน้ำหวานสีแดงจนเต็มแก้ว

"สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่ชาย" เธอยิ้มให้เก้าอี้ที่ว่างเปล่าตัวนั้น ก่อนจะเริ่มตักกับข้าวใส่จานของเธอและลงมือทานทั้งน้ำตา

พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว เธอเก็บจานอาหารที่เหลือใส่ตู้กับข้าว พร้อมทั้งจานข้าวที่ว่างเปล่านั้นด้วย เป็นเวลาที่เธอต้องทำความสะอาดบ้าน มันเป็นเรื่องที่แปลก ที่ว่าบ้านหลังนี้แทบจะไม่มีหลักฐานอะไรที่จะสื่อไปถึงที่มาของเธอได้เลย ไม่ว่าจะเป็นรูปถ่ายครอบครัว ญาติพี่น้อง มีเพียงกรอบรูปซึ่งบรรจุธงราชนาวีไว้ที่บ่งบอกว่า ไม่เธอก็ครอบครัวเคยเป็นทหารเรือมาก่อน และรูปถ่ายของเธอสมัยเด็กๆ และสมัยที่ยังเรียนหนังสืออยู่ ใบปริญญาบัตรที่อัดกรอบไว้อย่างดีหลายใบ หนังสือตำราแพทย์สมัยใหม่ และหนังสือนิยายรักถูกเรียงแยกกันไว้บนตู้หนังสือที่มีแต่ฝุ่นและหยากไย่เต็มไปหมด แขกไปใครมาที่เคยเข้ามาในบ้านนี้ จึงไม่เคยเห็นหน้าค่าตาสมาชิกครอบครัวเธอเลยแม้แต่ในรูปถ่าย

เจ้ากะทิสุนัขที่เธอเลี้ยงไว้กำลังเห่าอะไรบางอย่างนอกบ้าน โดยสัญชาตญาณของสุนัขพันธ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์แล้ว มักจะไม่เห่าอะไรเลย แต่วันนี้มันดูแปลกๆไป เฉกเช่นวันอื่นๆที่ชาวบ้านมาบอกกับเธอว่าพบเห็นร่างชายหนุ่มยืนมองเธออยู่นอกบ้าน เธอทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง แล้ววิ่งไปตามเสียงเจ้ากะทิ

"มีอะไรเหรอลูก ไหนๆ" เธอพยายามหันมองไปตามทางที่เจ้ากะทิมองไปแล้วเห่า มันมีทีท่าลุกลี้ลุกลนมาก ไม่ใช่ความกลัว แต่มันอยากจะกระโดดให้พ้นแนวรั้วเพื่อวิ่งออกไปหาสิ่งที่มันเห็นซะมากกว่า "ไม่มีอะไรหรอกกะทิ เข้าบ้านเถอะนะ"

ชายหนุ่มค่อยๆโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้อีกครั้ง มองเธอเดินเข้าบ้านและปิดประตูไป เขาติดตามเธอมาตลอดสองปี อยู่ใกล้เธอไม่ห่างไปไหนไกลเกินกว่าครึ่งวันเลย แต่เธอไม่เคยมองเห็นเขาเลย ตกลงตัวเขาเป็นมนุษย์หรือวิญญาณของคนที่เคยมีชีวิตอยู่กันแน่

หญิงสาวเก็บหนังสือเข้าชั้นเรียบร้อยแล้ว เธอนึกขึ้นได้ว่ามีหนังสือบางเล่มบนห้องนอนชั้นสองของเธอยังไม่ถูกเก็บเข้าชั้น เธอเดินขึ้นไปชั้นสอง ผ่านช่องประตูระเบียงที่เปิดอ้ารับลมยามเย็น พระอาทิตย์อัสดงกำลังทอแสงลงบนแผ่นน้ำ มันสวยงามเหลือเกิน จนเธอลืมเรื่องหนังสือไปได้ในทันที เหมือนแรงดึงดูดที่ทำให้เธอต้องเดินออกไปเพื่อชมความงามของพระอาิทิตย์ ที่คล้ายกับกำัลังจะแทรกกายลงไปใต้ผืนน้ำที่สุดปลายฟ้านั่น ลมเย็นๆ ชวนให้คิดถึงอดีตที่แสนหวานของเธอ จนเธอลืมเรื่องที่แสนจะเจ็บปวดทรมานไปในทันที

แต่เธอไม่รู้เลยว่ามีชายหนุ่มอีกคนนึงที่เฝ้ามองเธอมาตลอดสองปี ก็กำลังคิดถึงบรรยากาศเช่นนั้นเหมือนกัน เขายืนมองเธอจากภายนอกแนวรั้ว เห็นใบหน้าเธอมีความสุข มันก็พลอยทำให้เขามีความสุขไปกับเธอด้วย ไม่ว่าเธอจะกำลังคิดเรื่องใดอยู่ก็ตามที แค่เธอมีความสุข เขาก็มีความสุขเช่นกัน

"ที่ปลายฟ้านั่น เมื่อไหร่จะถึงเวลาของเรานะ" หญิงสาวพูดกับตัวเอง ก่อนที่จะหันหลังให้แสงสุดท้ายจากพระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าไปแล้วเดินกลับเข้ามาในบ้าน

บนกำแพงที่ตรงกับบานประตู มีรูปนายทหารผู้หนึ่งยศนาวาโทติดอยู่บนผนัง เป็นหนุ่มรูปหล่อ ที่สาวๆคนไหนได้เห็นคงยากที่จะหักห้ามใจให้รักได้ ในภาพเขาสวมชุดขาวเต็มยศ ติดเหรียญกล้าหาญมากมายที่หน้าอก ยืนคู่กับเรือโทหญิงอีกคน ซึ่งแต่งชุดเต็มยศเช่นกัน ตอนนี้น้ำตาของหญิงสาวที่กำลังมองภาพนั้นอยู่เริ่มไหลพราก เธอไม่อาจกลั้นมันไว้ได้อีกแล้วทันที่ที่เห็นภาำพนี้ มันทำให้เธอเจ็บปวดและทุกข์ทรมานทุกครั้งที่เธอเห็นมัน ทุกวันเธอจะพยายามหลบสายตาเพื่อไม่ให้เห็น แต่เธอไม่เคยทำได้เลย

"รอน้องนะคะพี่ชาย น้องจะตามพี่ไปในไม่ช้า"