- ล่าสุด
- 14-6-2011
- โพสต์
- 485
- ลงทะเบียน
- 6-10-2010
- สำคัญ
- 0
- โพสต์
- 485
- โรฮัน
- 93
|
โพสต์เมื่อ 25-2-2011 12:24:03
ซีนอารมณ์ที่น้องแสดงนั้นมันยากมากๆ นะครับ
ตอนจบที่นั่งอยู่ในรถแล้วยิ้มออกมาทั้งน้ำตานั่นน่ะ ผมว่าขั้นเทพแล้ว
ตอนที่ร้องไห้ในรถแท็กซี่ด้วยความสับสนและเสียใจแบบสุดจะกลั้น
ตอนที่ร้องไห้พร้อมกับตัดพ้อต่อว่าพระเอกในห้องล็อบบี้ของโรงแรม
ตอนที่พยายามเก็บอาการตอนที่ได้เจอกับแฟนเก่าของพระเอก
ตอนที่พยายามเก็บอาการตอนที่ได้คุยกับพระเอกบนเครื่องบิน
ทุกตอนที่ว่ามา มันมีหลายอารมณ์ประกอบกันอยู่ในคราวเดียว ซึ่งเป็นอารมณ์ที่แท้จริงของมนุษย์
ไม่ใช่ฟูมฟายไปเรื่อย แบบไม่มีความลึกซึ้ง ไม่มีความสมจริง คนดูไม่มีความรู้สึกร่วม
ยกตัวอย่างก็ได้...
อย่างหนังจีน (สมัยก่อน) ฉากคลาสสิคที่สุดก็คือ...
พ่อพระเอกถูกฆ่าตาย แล้วพระเอกก็จะคร่ำครวญว่า...
พระเอก : "ใครฆ่าท่านพ่อ... โฮๆๆ... ฮือๆๆๆ"
คนดู... ดูแล้วก็งั้นๆ ... "ไม่ใช่พ่อกูนี่หว่า"
บางทีก็รำคาญด้วย... "เมื่อไหร่มันจะคร่ำครวญจบซะทีวะ?"
พระเอก : "คอยดูนะ... ข้าจะลากคอมันมา... ข้าจะสับมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น"
คนดู... "จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ... มันเรื่องของมึง"
รำคาญมากๆ ก็จะนึกบ่นว่า... "พล่ามอะไรอยู่ได้ตั้งนานวะ?"
แต่การแสดงของหนูนา (รวมทั้งเต๋อด้วยนะครับ) มันสัมผัสได้ ทำให้คนดูรู้สึกรัก มีความรู้สึกผูกพัน
เวลาที่เมย์ร้องไห้ คนดูก็รู้สึกเอ็นดูสงสาร พลอยจะร้องไห้ตามไปด้วย
เวลาที่ด่างร้องไห้ คนดูก็รู้สึกเอ็นดูสงสาร พลอยจะร้องไห้ตามไปด้วย เช่นกัน
เพราะแท้ที่จริงแล้ว มนุษย์นั้นซับซ้อน การแสดงออกที่ซับซ้อน และสมจริง เท่านั้น
ที่จะสามารถตราตรึงใจผู้คน ให้คล้อยตามได้ |
|